Παρασκευή, Νοεμβρίου 28, 2014

Απεργια πεινας και Οπτικοακουστικα μεσα


Σηκωσε για πρωτη φορα το κεφαλι του και μας κοιταξε σα να επεσε και να γθαρθηκε στο γονατο. Στριφογυρισε στα δαχτυλα του το αδειο μπουκαλι του και πλησιασε το μικροφωνο αναβοντας τον προτζεκτορα. 

«Εδω βλεπουμε τη στεψη του Νεου. Η πραξη της στεψης εχει ηδη λαβει χωρα: ο τιμωμενος ψελνει αγερωχος μπροστα στις επιτυμβιες στηλες του 'Πριν το Χαος' -ενω καθως προκειται για παρασταση της θριαμβευουσας στιγμης, ο οχλος εχει ανοιξει και στη συνθεση επιβαλλεται μια ενοτητα που αλυσσοδενει την τελετη στο αιωνιο και το διαρκες του καθημερινου 'Εδω και Τωρα'»«Μετα ερχονται οι λεπτομερειες» συνεχισε, «ο εικονιζομενος στα αριστερα Φυλακας, σε σταση δεησης πιστος στις αρχες του μπαροκ, επιδεικνυει ιερατικα τα οχηματα της αφοσιωσής του καθως συναισθανεται την ευθυνη του. Το μαυρο κολαρο φτιαχνει ενα δοξαστικο σαβανο για τον ιδιο γεματο εντολες και εμβληματα που στον θωρακα φερει: τα συμβολα του κυνηγιου, το προσωπο, τον στοχο, τροπαια του πολεμου της τεχνικης και της εικονας. Δεν χαμογελα, ετσι ωστε το βαρος και η ευθυτητα του βλεμματός του, παρολο που δεν απευθυνεται σε εμας, να οικοδομει μια συμμετρια απολυτη και δραματικη, που διχοτομειται αυτοματα απο τη διαγωνια εκμεταλλευση της αντανακλασης, αναμεσα στο αποκοσμο Φως και το Πυρακτωμενο Πινελο σου, σκιαγραφωντας ετσι την αισθηση του πως ειναι για μια μικρη στιγμη να μην γυριζει ο καμβας γυρω σου, αλλα να παραπαιει γυρω απ'τον εαυτο του».

Ο ομιλητης εκανε μια παυση και ηπιε με λαιμαργη λαχταρα τις τελευταιες σταγονες που ειχαν απομεινει στο μπουκαλι του. Μας κοιταξε ξανα και χαμογελασε χωρις να κουνησει καθολου τα χειλη του. «Δεν υπαρχει χωρος για αληθοφανεια στη δημιουργια», συνεχισε να λεει, «ολα τα δημιουργηματα πρεπει να φαινονται ως τετοια. Οι λεξεις ειναι αχρηστες οταν σκεφτεσαι με εικονες». «Η αιχμαλωσια ενος αβεβαιου σπασμου, αυτο δεν ειναι η εικονα; Με την απορροφητικοτητα των συνειρμων της, μια εικονα στο χαρτι ή την οθονη μπορει μονον και στην καλυτερη περιπτωση να συγκεντρωσει -για λιγο και αναπαντεχα- την ατακτη ροη της ορασης, ετσι καθε φορα που του ζητα να βυθιστει στη θριαμβευουσα στιγμη που μας περιεχει, το ζαλισμενο βλεμμα ανταποκρινεται αποδιδοντας, οσο μπορει, τιμη στη μνημη του αποθηκευμενου χωροχρονου που υποβιβαζεται σε μεσολαβηση».

«Και τωρα», μας ειπε «θελω να μου πειτε μονο ενα πραγμα. Θελω να μου πειτε που θα βαζατε ΕΣΕΙΣ την καμερα».

4 σχόλια :

Utopia είπε...

στο σαλόνι

και ο προτζέκτορας να τρεμοπαίζει

στα τσακίδια

moN_kouL είπε...

μπατσοικαλλιτεχνεςδημοσιογραφοιδικαστεςπαπαδεςδιανοουνενοι

ΛΙΟΥΙΣ είπε...

Oo

ΛΙΟΥΙΣ είπε...

Η ατελης υποσταση του φαντη στη βρο- μιαρικη τραπουλα/ζητημα ζωολογικης διαφορας μοναχα τα δικα μου απ'τα δι-κα σας βιωματα/γκρινιαρα ειμαρμενη καθιστη στο μπαλκονακι βραδυ/καταστι-χα γυαλιστερα του χαροντα/βατραχοσυ- ναξη και τουτη στου Ομηρου τα τροχι- σματα κουλτουρα θυμοληπτικη στα ψευ- τοσαλονια σας χαλκοδεκαρες πεταμενες ετσι σε κωφαλαλα συρταρια/παραχωρηση το διαβασμα στους πονεμενους/ γονυκλισιες απο κοριτσοπουλα στα θεσφατα των εφημε- ριδων/ευλογια κυριου τα μυδραλια η λαιπταισθητη Ροζα Λουξεμπουργκ αυτη η αγια γυναικα με την αγια βα-ρβαροτητα..../ .Να ριξεις ολακερη τωρα τη ζωη σου στην πλαστιγγα τ'ουρανου την αναστροφη στα ματια. Διωγμενος εγω απο καθε προυποθεση να α αβλυζει το γελιο μου θα'θελα λιγο δυναμιτη θα'θελα μιαν εκρηξη που να σκορπισει το χειροτερο θανα-το στο βολεματα σας.Τυραννηθηκα την τελευταια εβδομαδα για να βρω τη σωψυχη ειρηνοφορα λυση.Τα νεροπαι- χνιδα στη ρεματια--,τι ναν τα κανω τ'αλλα.